Νέα διεύθυνση

Κανονικά έπρεπε να το είχα κάνει πιο νωρίς αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Άλλαξα πλατφόρμα.
Πλέον θα με βρίσκεται εδώ:
                         
                                   mamafarma.wordpress.com

Για μια σκισμένη φωτογραφία

Πρωί. Γύρω στις 9 και κάτι. Αφού έδωσα στα παιδιά το πρωινό τους, συνεχίζω τις δουλειές μου.Μέχρι που κάτι με σταματάει. 

Βγαίνω από το σπίτι και κατευθύνομαι στα σκαλοπάτια για να πάω στην αυλή. Στο κεφαλόσκαλο κάθεται η μικρή και κρατάει ένα παλιό μου πορτοφόλι που της το έδωσα για να παίξει. Και δίπλα της τη βλέπω. Σκισμένη όπως την άφησα/ξέχασα μέσα στο πορτοφόλι. 

Ο παππούς μου. Η φωτογραφία του παππού μου. Του δεύτερου μου πατέρα. Έτσι τον νιώθω. Κάθομαι εκεί στα σκαλιά και συναρμολογώ τη φωτογραφία. Πόσο καιρό έχω να θυμηθώ τον παππούλη μου? Γιατί τη γιαγιά τη θυμάμαι κάθε τόσο? Ο παππούς που πήγε? Κοιτάω τη φωτογραφία και σκέφτομαι ότι τον έχω ξεχάσει, δεν τον αναγνωρίζω. Πόσο πολύ μοιάζει με τον θείο μου?!

Σκέφτομαι ότι σε λίγες μέρες θα ήταν η γιορτή του. Τον θυμάμαι την τελευταία φορά στο πανηγύρι στο χωριό που σαν μεγαλύτερος από όλους και εορτάζων έπρεπε να χορέψει πρώτος. Σηκώθηκε. Η ορχήστρα ήξερε το τραγούδι του. Χόρεψε. Σε έναν χορό ήσυχο στρωτό όπως μόνο οι παλιοί ξέρουν να χορεύουν μα και στητό, περήφανο παρά τα 91 του χρόνια. Μόλις τελείωσε το τραγούδι, τον χειροκρότησαν όλοι και τον συνόδευσαν να καθήσει.

Α! Όλοι τον σέβονταν τον παππού και πολλοί ήταν αυτοί που υπολόγιζαν την γνώμη του. Πρώτη και καλύτερη εγώ. Τι θα έλεγε ο παππούς ήταν νόμος για εμένα. Μπορεί με όλους τους άλλους να ήμουν (και να είμαι) αντιδραστική, με τον παππού όμως ποτέ. Χαλί να γίνω να με πατήσει. Και εκείνος δείχνοντας την αδυναμία του έλεγε: Η Νίκη μπορεί να σε πάει στη Νέα Υόρκη και να σε φέρει σε μία μέρα!

Ρούσα με έλεγε. Με άφηνε να του χτενίζω τα μαλλιά, αυτά που παρά τα χρόνια και τις κακουχίες δεν είχαν ούτε μία άσπρη τρίχα. Πότε τα πήγαινα δεξιά, πότε αριστερά, πότε καρφάκια. Μετά έπιανα τα δάχτυλά του. Τα μήλα τους είχαν σωθεί από την ηλικία. "Θα τα κάνω εγώ καλά παππού", του έλεγα. Και τα πατούσα δήθεν ότι γιατρεύονταν. "Α ρούσα μου να ζήσεις χίλια χρόνια, ευχαριστώ".

Και φτάνω ξανά στο σήμερα που ήρθε να με ταρακουνήσει μία σκισμένη φωτογραφία. Πόσα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν ζούσε ο παππούς...

Ασυμβίβαστος πάντα. Το 1952 ήταν ο μοναδικός από όλο το χωριό που βάπτισε ένα νόθο παιδάκι, μιας και κανένας άλλος δεν ήθελε να το βαπτίσει. Αφού τους πέρασε όλους από σαράντα γενεές πρώτα, είπε στη μάνα του παιδιού να ετοιμάζεται για τη βάπτιση. Και στο τέλος όλοι του έλεγαν μπράβο για το σκεπτικό του.
Ήταν αυτός που είχε παιδί εκτός γάμου, μιας και με τη γιαγιά είχαν κάποια μακρινή συγγένεια και δεν τους άφηναν να παντρευτούν. Δεν τον πτόησε όμως να ζήσει μαζί με τη γιαγιά να κάνουν ένα παιδί και μετά από δύο χρόνια να πάρουν την άδεια για τον γάμο και να ακολουθήσουν άλλα δύο παιδιά.

Και τελικά σκέφτομαι τώρα αυτό που μου λένε όλοι. Πως μάλλον του μοιάζω στη σκέψη, στη συμπεριφορά, στο φέρσιμο. Αν δεν ήμουν ασυμβίβαστη άλλωστε θα πήγαινα κόντρα σε όλους για να είμαι με τον άνθρωπό μου?!
Και όπως καλά είπε κάποιος εκείνες τις μέρες, αν ζούσε ο παππούς θα με στήριζε.
Γιατί αν και ο παππούς δεν είχε πολλές γνώσεις έλεγε πως μπροστά στην ευτυχία των παιδιών δεν μπαίνει κανείς. Και ήταν κάτι που δεν το έλεγε μόνο. Το εννοούσε κιόλας!

Κρατάω τις ιστορίες που μας έλεγε από το αλβανικό μέτωπο όπου υπηρέτησε στον πόλεμο σαν λοχίας σαν φυλαχτό. Όλα καταγεγραμμένα με κάθε λεπτομέρεια να παραδωθούν στους επόμενους. 

Να είσαι καλά παππούλη εκεί που είσαι, να μας κοιτάς και να μας σκεπάζεις!!

Τι σε κόφτει?

Σήμερα θα σου τα πω αλλιώς. Θυμώνω για κάποια λόγια που άκουσα. Όχι, δεν θυμώνω ούτε με αυτόν που μου τα είπε, ούτε με το περιεχόμενο, όχι. Θυμώνω με τον εαυτό μου που πρώτη φορά στα 9 (παρά κάτι) χρόνια που είμαστε μαζί με τον άντρα μου και στα 4 που είμαι μάνα, άφησα κάποιον να με επηρεάσει έστω και για λίγα λεπτά. Αυτά όμως ήταν αρκετά για να με νευριάσουν. 

 Πίστεψέ με είμαι από τα άτομα που ΔΕΝ με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι για εμένα. Δεν με ενδιαφέρει η άποψη των άλλων. Και όχι μόνο των ξένων αλλά και των κοντινών μου ανθρώπων. Και ξέρεις γιατί? Απλά η ζωή είναι δική μου. Έχω να σου πω πολλάααα παραδείγματα. Αλλά θα σου πω το εξής ένα που άφησε τη θεία μου με το στόμα ανοιχτό. Ή μάλλον δύο.

Μυτιλήνη 2012, Σεπτέμβριος. Πέντε μήνες αφού γέννησα πάμε με τη θεία μου τη θάλασσα. Η κοιλίτσα που μου είχε απομείνει μαζί με τις ραγάδες, πολλές όμως και κατακόκκινες, έκαναν αισθητή την παρουσία τους. Αλλά εγώ για ολόσωμο μαγιό ούτε λόγος. Πάμε λοιπόν θάλασσα και από την ώρα που έβγαλα την κορμάρα (χα!) έξω, μία κυρία 50-55 Μαίων με κοιτάει επίμονα και μπορώ να πω με οίκτο, λύπηση, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Λίγο πριν φύγουμε και αφού δεν σταμάτησε να με κοιτάει την πλησιάζω και τη ρωτάω: "Θέλετε κάτι?" "Όχι", μου απαντάει. "Α! Είπα και εγώ για να κοιτάει έτσι την κοιλιά μου κάπου θα την ξέρει η γυναίκα." Και την παρατάω σύξυλη και φεύγω!
Και πιο πριν μία κοπελίτσα, μάλλον κοριτσάκι (13 χρονών) κοιτούσε πάλι την κοιλιά μου και γυρνάω και της λέω: "Κοίτα την και χώνεψέ την, όταν θα γεννήσεις έτσι θα γίνει και η δική σου". Που πραγματικά εύχομαι να μην γίνει έτσι η κοιλιά της, αλλά πάρε για να μάθεις, που λένε. Κατάλαβες λοιπόν ότι δεν με νοιάζει η γνώμη των άλλων!

Πριν λίγες μέρες όμως κάποιος κατάφερε να μου σπάσει τα νεύρα. Άγνωστος σε εμένα, σε συζήτηση σε μία παρέα γνωστών μου, μαθαίνει πως είμαι 25 χρονών (ει, όχι κλεισμένα) με δύο παιδιά και παντρεμένη με έναν σύζυγο με μια κάποια διαφορά ηλικίας. Και ενώ μέχρι πριν δεν μου είχε απευθύνει το λόγο, γυρνάει και μου λέει: "Εσύ κοπελίτσα μου τι θα κάνεις? Τόσο μικρή έκανες τα παιδιά επειδή δεν ήξερες τις βασικές προφυλάξεις, όταν δεν θα μπορεί ο άντρας σου σε λίγα χρόνια να @@@@@@@ φανταζόμαστε όλοι τι θα κάνεις. Θα τον κερατώσεις και τότε θα θυμηθείς ότι δεν έζησες τη ζωή σου και θα παρατήσεις την οικογένειά σου!" Το μόνο που έκανα ήταν ότι σηκώθηκα πήγα μπροστά του, του είπα άι @@@@@@@ (ότι είπε και αυτός πιο πριν) και έφυγα. Και λίγο με νοιάζει αν με βρίζει ακόμα. 

Και για να το διακωμωδήσω λίγο έχω έτοιμο σενάριο! 
Εγώ σε 10 χρόνια παρατάω την οικογένεια για έναν συνομήλικό μου καλό παιδί που στην πορεία μας βγαίνει ναρκομανής, τα παιδιά τα παίρνει η Πρόνοια γιατί ο σύζυγος (πρώην, Παναγία μου τι γράφω...) κατάντησε αλκοολικός με το κακό που του έκανα και βρίσκομαι σε ένα δασάκι με μία σύριγγα στο χέρι μου. Πολύ φαντασία όμως!! Μήπως να το κάνω σενάριο βρε παιδιά?!?!

Και το λέω σε εσένα που στραβομουτσουνιάζεις τώρα. Τι σε κόφτει τι κάνω ή τι θα κάνω. Αν βρήκα τον άνθρωπό μου στα 16? Και δεν έχω υποχρέωση να απαντήσω σε κανέναν για το πως ξέρω ότι είναι ο άνθρωπός μου! Τι σε κόφτει που έκανα παιδιά τόσο νέα? Μήπως αν τα έκανα στα 40 πάλι δεν θα έλεγες. Τότε όμως θα ήμουν μεγάλη. 

Τελικά ότι και να κάνεις ο κόσμος πάντα θα πει. Το θέμα είναι αν θα αφήσεις τα λόγια των πολλών να επηρεάσουν εσένα τον έναν...

Συνεχίζεται...

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι δικές μου. Λίγο άσχετες βέβαια με το θέμα αλλά δεν ήθελα ένα ξερό κείμενο. Οπότε αν δεν σας αρέσουν αυτά που γράφω τουλάχιστον χαζέψτε τις φωτογραφίες!

Το λες και frozen yoghourt!

Καιρό έχω να σας δώσω συνταγή ε?

Πόσα έχω στο μυαλό μου να φτιάξω για το Πάσχα, άλλα διάφορα που έχω ετοιμάσει να σας δείξω αλλά όρεξη μηδέν. Τέλος πάντων. Σιγά σιγά στολίζω για το Πάσχα και φτιάχνει η διάθεσή μου!

Είχα περίσσευμα κάτι φράουλες από το χθεσινό μας κέικ που το είδα στο blog της Μαρίας και δεν ήθελα να τις φάω απλά. Ήθελα να δημιουργήσω. Οπότε έφτιαξα κάτι μεταξύ παγωτού και κρέμας. Τα υλικά όπως βλέπετε απλά. 

Θα χρειαστούμε για περίπου δύο μερίδες ή μία μεγάααααλη:

-8 φράουλες

-μισή μπανάνα

-1 κουταλιά μέλι

-1 κεσεδάκι γιαούρτι (εγώ έβαλα με φράουλα)

Βάζουμε τις φράουλες και τις μπανάνες στην κατάψυξη να παγώσουν καλά, αν μπορείτε ακόμα και για ένα βράδυ. Βάζουμε τις φράουλες και τις μπανάνες στο μπλέντερ παγωμένες μαζί με το μέλι και το γιαούρτι και ανακατεύουμε. Και είναι έτοιμο!

Αν θέλουμε το καταναλώνουμε επιτόπου. Μπορούμε όμως να το βάλουμε πάλι στην κατάψυξη ίσα ίσα να αρχίσει να παγώνει. Τότε είναι πιο δροσερό, γευστικό!

Άρα το λες και το frozen yoghourt! Το τελευταίο διάστημα φροντίζω να έχω καμιά δεκαριά φράουλες στην κατάψυξη, οπότε όταν μου έρθει όρεξη για παγωτάκι σε λιγότερο από 5 λεπτά το έχω έτοιμο!

Πώς σας φάνηκε? Περιμένω εντυπώσεις!

Χρόνια πολλά κοριτσάκι μας!!

Πριν λίγες μέρες είχε γενέθλια η κόρη μου. Έγινε τεσσάρων. Δεν θα πω το κλισέ, πω πω πότε πέρασαν τέσσερα χρόνια, το οποίο ακούω από πολλούς τις τελευταίες μέρες. Αλλά θα πω το άλλο κλισέ, ότι πέρασαν σαν νεράκι. Γιορτάσαμε οικογενειακά με κοντινούς συγγενείς. Το γλίτωσα το πάρτυ μιας και δεν πάει στον παιδικό. Του χρόνου όμως που θα είναι στα προνήπια δεν νομίζω να γλιτώσω το πιο οργανωμένο πάρτυ. Ευτυχώς στην blogo-χώρα υπάρχουν τόσα αξιόλογα blogs με οδηγίες προς ναυτιλλομένους!!!

Όχι δεν έκανα λάθος. Τέσσερα ήταν τα κεράκια. Τα άλλα τέσσερα υποτίθεται πως είναι εκείνα που σπινθιρίζουν...υποτίθεται!!

Η τούρτα φυσικά ήταν από τα χεράκια της μαμάς. Πολύ καιρό πριν είχα δει μία τούρτα πολύ όμορφη αλλά με ένα ελάττωμα. Ήταν με ζαχαρόπαστα. Οπότε επιστρατεύουμε το pinterest και τη μικρή σουσου. Και τι δεν της έδειξα, τι τούρτα με παπάκια, τι τούρτα γατούλα, ούτε τι άλλο δεν θυμάμαι. Αυτή όμως κόλλησε με αυτήν που φτιάξαμε. Ευτυχώς για εμένα. Πολύ εύκολη στην διαδικασία. 

Θα σας δώσω τη συνταγή σε επόμενη ανάρτηση, αλλά για να σας προϊδεάσω λίγο αν είστε λάτρης του black forest μείνετε εδώ κοντά.

Χρόνια πολλά λοιπόν της εύχομαι και από εδώ. Να είναι γερή και να ακολουθήσει το όνειρό της στη ζωή της!!

Και μην ξεχνάτε αύριο είναι η τελευταία μέρα του διαγωνισμού! Ακολουθήστε τα βήματα για να είστε ένα από τους τυχερούς!

Ψάχνετε δώρο για το Πάσχα?

Σας έχω τη λύση! 
Αχ, είμαι πολύ χαρούμενη! Είναι ο πρώτος μου διαγωνισμός! 
Σε λιγότερο από μήνα έχουμε Πάσχα και είμαι πολύ χαρούμενη και για αυτό!

Πάντα τις μέρες πριν τις γιορτές σπάμε το κεφάλι μας τι δώρο να κάνουμε στους αναδόχους των παιδιών μας. Σε αυτό σας έχω την απάντηση. Αν θέλετε λοιπόν να κάνετε ένα δώρο στη νονά σας ή στη νονά του παιδιού σας, σπεύσατε.

Σε συνεργασία με το καταπληκτικό Rainbow Handmade Art σας έχουμε ένα όμορφο δώρο. Ένα βραχιόλι, πολύ όμορφο, με προσοχή στη λεπτομέρεια και με πολύ γούστο. Ο τυχερός ή η τυχερή θα μπορεί να διαλέξει ότι χρώμα κορδόνι του αρέσει και η ταυτότητα θα γράφει το όνομα που θέλει.

Και να σας πω, για τη νονά του μικρού μου εμπιστεύτηκα και εγώ το Rainbow Handmade Art. Για τον νονό της κόρης μου δεν ξέρω τι να πάρω, ρίξτε καμιά ιδέα για ένα εικοσάχρονο αγόρι!

Για να δηλώσετε συμμετοχή στον διαγωνισμό αυτά που έχετε να κάνετε είναι τα εξής:
-κοινοποίηση του διαγωνισμού στο facebook εδώ
-αφήστε ένα σχόλιο κάτω από αυτή την ανάρτηση γράφοντας τι χρώμα κορδόνι προτιμάτε.

Όροι του διαγωνισμού:
- Ο διαγωνισμός ισχύει για κατοίκους Ελλάδας.
-Ο διαγωνισμός ισχύει από 7/4/2016 έως 14/4/2016 τα μεσάνυχτα. Την επομένη θα γίνει η κλήρωση.
-Ο νικητής θα ανακοινωθεί σε αυτήν την ανάρτηση και στο facebook.
-Το δώρο δεν ανταλλάσσετε με χρήματα ή με κάποιο άλλο δώρο.

Δεν θα σας αφήσω όμως έτσι! Μέχρι το τέλος της εβδομάδας σας έχω και άλλον διαγωνισμό! Τώρα που πήρα φόρα. Και αυτή τη φορά αφορά περισσότερο τους νονούς, καταλάβατε για τι πρόκειται έτσι!

Σας χαιρετώ!



UPDATE
Έχουμε νικήτρια!! Η τυχερή είναι η: Μαρια Κουτσομινου!!!
Συγχαρητήρια Μαρία πάντα τυχερή!!

Granny stripes

Η αλλιώς, κάτι εύκολο για κάτι τόσο εντυπωσιακό! Μία καλή φίλη μου ζήτησε τις οδηγίες (ξέρεις εσύ!) και σκέφτηκα να τις ανεβάσω και εδώ για τις φίλες πλέκτριες.

 Είναι πάρα πολύ εύκολο. Μόλις κάνετε τις δύο πρώτες σειρές, πιστέψτε με δεν θα ξαναδείτε τις οδηγίες. Και σας το λέω εγώ που αν δεν έχω δίπλα μου το σκονάκι δεν μπορώ!

Θυμίζουν έντονα τα λατρεμένα granny squares, κυρίως λόγω της πλέξης, αλλά και των άπειρων χρωματικών συνδυασμών που μπορείτε να κάνετε!

Να πω πως το σχέδιο ανήκει στη γνωστή πιστεύω Lucy από το λατρεμένο blog Attic24. Όσοι δεν το ξέρετε σπεύσατε. Και να μην έχετε ιδέα από βελονάκι θα σας εμπνεύσει να το κάνετε. Ήταν το πρώτο blog που βρήκα όταν έμαθα να πλέκω και με ενέπνευσε για πολλά πράγματα. Θα εντυπωσιαστείτε από τις κουβέρτες αλλά και τα καταπληκτικά mandala, που έχω καταγεμίσει το σπίτι μου!

Λοιπόν πάμε για τις οδηγίες!
Χρησιμοποίησα το εξαιρετικό Stulecraft Special DK.

Οι θηλιές πρέπει να είναι πολλαπλάσιες του 3 συν ακόμα 2.

Ας κάνουμε ένα δείγμα όπως λέει και η Lucy. 
Με βελονάκι Νο.4 κάνουμε 20 θηλιές.

-Κάνουμε 1 dc στη δεύτερη θηλιά από το βελονάκι και σε κάθε μία θηλιά μέχρι το τέλος της αλυσίδας.. Γυρίζουμε.
-Αλυσίδα με 3 θηλιές. Κάνουμε 1 dc στην πρώτη θηλιά. *Αφήνουμε 2 θηλιές, 3 dc στην επόμενη θηλιά*. Επαναλαμβάνουμε από * έως * μέχρι να μας μείνουν 3 θηλιές. Αφήνουμε τις δύο πρώτες και κάνουμε στην τελευταία 2 dc.Γυρίζουμε. Τώρα θα δουλέψουμε στα κενά μεταξύ των 3 dc.
-Αλυσίδα με 3 θηλιές. 3 dc στο πρώτο κενό και στο κάθε κενό μέχρι το τέλος της σειράς. 
1 dc στην τρίτη θηλιά της αλυσίδας που κάναμε στην αρχή της προηγούμενη σειράς. Κλείνουμε.
-Με ένα άλλο χρώμα κάνουμε 3 θηλιές και 1 dc στο ίδιο σημείο. Κάνουμε από 3 dc σε κάθε κενό αλλά στο τελευταίο κάνουμε 2 dc. Γυρίζουμε.
-Αλυσίδα με 3 θηλιές, και από 3 dc στο κάθε κενό. Στο τέλος της σειράς κάνουμε 1 dc στην τρίτη θηλιά της αλυσίδας της προηγούμενης σειράς. Κλείνουμε.

Επαναλαμβάνουμε τα δύο τελευταία βήματα, δουλεύοντας από δύο σειρές για κάθε καινούριο χρώμα.

Ελπίζω να βγάζει νόημα έτσι όπως γράφω τις οδηγίες. Έμαθα να πλέκω με την ελληνική ορολογία αλλά γρήγορα το γύρισα στην ξενόγλωσση και συγκεκριμένα στην αμερικάνικη, μιας και εκεί βρίσκω σχέδια που μου αρέσουν. Πιστεύω ότι δεν έχω κάνει κάποιο λάθος παρ' όλα αυτά ρωτήστε με για ότι θέλετε!