Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Η πιο εύκολη πίτσα

Τι κάνεις όταν έχεις διάφορα περρισεύματα στο ψυγείο σου και είναι από τις λίγες φορές που δεν έχεις προγραμματίσει τι θα μαγειρέψεις; Βάζεις το μυαλό να δουλέψει σε άλλες συχνότητες και κατεβάζεις ιδέα. Πέρνεις λοιπόν τα διάφορα τα αραδιάζεις στον πάγκο και λες: τώρα τι κάνουμε....


Πίτσα κάνουμε. Και μάλιστα πολύ εύκολη. Χωρίς ζύμες και τα τοιαύτα γιατί σε έχει πιάσει αυτή η απαίσια φθινοπωρινή μελαγχολία. Και θα το ξαναπώ. Τι σας αρέσει εσάς εκεί εξώ στο φθινόπωρο, η φύση που ρημάζει ή ο καιρός που χαλάει; Κλείνει η παρένθεση.

Πάμε να δούμε τα υλικά.
-ψωμί για τοστ
-διάφορα τυριά
-διάφορα αλλαντικά
-λίγες κουταλιές σάλτσα ντομάτας
-λίγο λάδι

Ραντίζω με λίγο λάδι τις φέτες από το ψωμί για τοστ και τις βάζω στο ταψί με τη λαδωμένη πλευρά προς τα κάτω. Απλώνω σε κάθε φέτα από μία κουταλιά σάλτσα. Από πάνω σκορπάω λίγα από τα τυριά. Στη συνέχεια κόβω τα αλλαντικά σε φέτες και τα αραδιάζω πάνω από τα τυριά. Τέλος ρίχνω μπόλικα τυριά από πάνω και το βάζω στο φούρνο. Δεν θέλει πολύ ώρα ίσα ίσα να λιώσουν τα τυριά.

Τι λέτε δεν είναι η πιο εύκολη πίτσα;
Καλή επιτυχία!

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Birth stories

Για την πρώτη μου γέννα θα σας γράψω άλλη στιγμή. Ας μιλήσουμε τώρα για τη Νο.2. Και την πρώτη φορά και τώρα κατέγραψα όλη την εμπειρία με σκοπό να τα δώσω στα παιδιά μου όταν είναι αρκετά μεγάλα για να καταλάβουν πως ήρθσν στον κόσμο (αλλά να μην τα ξεχάσω κι εγώ χιχι)...συναισθηματική μανούλα!!

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Μένω σε ένα χωριό στα ορεινά, πολύ ορεινά όμως της Καρδίτσας. Γέννησα στο Πανεπιστημιακό της Λάρισας. 

Κατσικώθηκα στη Λάρισα κοντά 15 μέρες πριν γεννήσω από τις... εξυπνάδες του Κώστα. Τρίτη 5 Μαίου πάμε στο ραντεβού. Να πω πως ΠΗΤ είχα 26 Μαίου. Η κοιλιά μου όμως κόντευε να ακουμπήσει το πάτωμα και γενικά το μωρό είχε μία τάση προς τα κάτω. Με βλέπει που λέτε ο γιατρός, με εξετάζει, σκληρός ακόμα ο τράχηλος. Την επόμενη εβδόμαδα λέμε θα δούμε. Φεύγουμε ξανά για το χωριό. 
Την Τετάρτη το πρωί έχω τη φαεινή ιδέα να κάνω απόψυξη το ψυγείο. Θες η κούραση θες που είχα δυο ώρες σκυμμένη άρχισαν κάτι πονάκια, που γενικά τα είχα από τον 8ο. Καθόταν ο Κώστας και μετρούσε τους πόνους δεν ξέρω μέχρι τι ώρα γιατί με πήρε ο ύπνος (παρακάτω θα καταλάβεις την αναισθησία μου στον πόνο). Ξυπνάμε το πρωί, σήκω μου λέει να σε πάω στη Λάρισα. Μα δεν έχω τίποτα του λέω. Τέλος πάντων μετά από δίωρη εχμ...συζήτηση φεύγουμε. Και κάθομαι στη Λάρισα μέχρι τις 20 του μηνός που μπήκα στο νοσοκομείο. Όσες φορές με είδε ο γιατρός ο τράχηλος ήταν μαλακός μεν χωρίς συμπτώματα διαστολής δε. Και φτάνουμε την Τρίτη πριν τις 21 και επιτέλους κάτι φαίνεται. 

Είχα μπει στην 39 εβδομάδα, με ένα μωρό ακριβώς έτοιμο να βγει και με ένα πόδι πρησμένο από τα χιλιόμετρα που διένυα καθημερινά, γιατί δεν πρήστηκε και το άλλο, δεν το κατάλαβα. Και ενώ ήμουν περιχαρής που νόμιζα πως θα γεννήσω την επομένη μου λέει ο γιατρός, θες να γεννήσεις στις 21 που γιορτάζει και ο Κώστας; Τι λες Αντώνη του λέω κι άλλη μέρα αναμονή; Αντε μου λέει τί είναι μια μέρα. Τέλος πάντων μπάινω στο νοσοκομείο στις 20 το βράδυ και μετά από όλα τα διαδικαστικά που σε όλες τις άλλες προκαλλούν δυσφορία εγώ ούτε που τα χαμπάριαζα πάω στο δωμάτιο και ρίχνω κάτι ύπνους μέχρι τις 7 το πρωί που με ξύπνησε η νοσοκόμα. 

Παίρνω τον Κώστα να δω που βρίσκεται, καταλαβαίνω ότι δεν θα τον δω πριν μπω στην αίθουσα και ξεχνάω να του πω κςι χρόνια πολλά. Σημειωτέον είχα να τον δω από εκείιιιινη την Πέμπτη. Κατά τις 8 μου σπάνε τα νερά αλλά πουθενά πόνοι. Η διαστολή να έχει κολλήσει στο 3. Λέω στη μαία μου να βγω λίγο να δω τον Κώστα, βγήκα και του είπα να μην αγχωθεί δεν πρόκειται να γεννήσω γρήγορα. Η πρώτη γέννα διήρκησε μόνο 3 ώρες. Τέλος πάντων ξαναμπαίνω μέσα. Με καλωδιώνουν και αρχίζω να μετράω πόνους. Να έρχονται οι πόνοι και εγώ να λέω σιγά τον πόνο. Να περνάει ο γιατρός και εγώ να είμαι μες στα γέλια. Είχα πιάσει συζήτηση με τις νοσοκόμες για κάτι καλλυντικά και κρέμες και για διάφορα άλλα χαζά που δεν έδινα σημασία στον πόνο. 

Σε κάποια φάση βλέπω τη μαία να κοιτάει τον καρδιοτοκογράφο και να γουρλώνει τα μάτια. Τι έγινε της λέω. Καλά μου λέει δεν πονάς; ε εντάξει λιγάκι αλλά δεν είναι τίποτα. Τι δεν είναι τίποτα εδώ ο πόνος έφτασε στο 90. Γεννάς μου λέει. Η ώρα είχε φτάσει 2 και τέταρτο. Όλη αυτή την ώρα ήμουν ή ξαπλα ή καθησμένη. Δεν με άφηναν να περπστήσω γιατί το μωρό ήταν λίγο τυλιγμένο στο λαιμό με τον λώρο και φοβόταν μην τυλιχθεί κι άλλο. Χάρά εγώ όταν έφτασε η ώρα. Αφού κατά τη μία λέω στο γιατρό φέρε να υπογράψω να μου κάνεις καισαρική βαρέθηκα να περιμένω με πόνεσε η μέση από την ξάπλα. Και τελικά δεν μου έκανε καισαρική, ούτε μία ενεσούλα όταν άρχισα να πονάω περισσότετο, ένα τέταρτο πριν βγει το μωρό δηλαδή. Τελος πάντων κατά τις δύο και μισή αρχίζω τις εξωθήσεις και τρεις παρα είκοσι το μωρό ήρθε στα χέρια μου. Μόλις βγήκε το έβαλε πάνω μου ο γιατρος και αφού το είδα τότε του λέω πάρτο πάρτο βάλτο να κλάψει. Νόμιζα κάτι έπαθε, μόλις το σήκωσε βέβαια έκλαψε. Τέλος πάντων μετά από τα ράμματα και τα τοιαύτα με πήγαν για ανάνηψη, έριξα και εκεί έναν ύπνο. Πολύ αναισθησία τώρα που το σκέφτομαι. Έρχεται ο γιατρός με φιλάει μπράβο μου λέει τα πήγες τέλεια. Τι τέλεια του λέω εγώ έχω τόσες ώρες εδώ μέσα. Βρε μου λέει ήσουν πολύ ψύχραιμη ούτε ένα αχ δεν έκανες, γιατί αν φώναζα του λέω θα έβγαινε πιο νωρίς το μωρό.

Χωρίς να θέλω να φανώ θαραλλέα ή ποιος ξέρει τι έκανσ εγώ, δεν έκανα όντως ούτε αχ ούτε φώναζα ούτε τσίριζα ούτε τίποτα από τα συνηθισμένα. Έτσι ήταν και την πρώτη φορά.

Αυτή ήταν η δική μου ιστορία από τη γέννα. Θα σας γράψω κάποια στιγμή και για την πρώτη.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Νυχτερίδες κι αράχνες...

...γλυκιά μου...
Αχ πάει το blogακι μου...μία που το έφτιαξα και μία που το παράτησα...
Πώς να μην το παρατήσω που μόλις έβρισκα 10 λεπτά ελεύθερα έλεγα να κλείσω λίγο τα μάτια μου... Τέλος πάντων. 

Έχουμε βρει τους ρυθμούς μας πλέον σαν τετραμελής οικογένεια αν και σε λίγο καιρό θα τους ξαναχάσουμε...θα σας τα πω άλλη στιγμή αυτά.
Σιγά σιγά επιστρέφω και εγώ στα παλιά μου, στο πλέξιμο, το ράψιμο γενικά στις κατασκευές, που δεν έχω παράπονο αν και η κούραση πολλές φορές με νικάει. Πώς άντεχε η μαμά του άντρα μου με 7 παιδιά δεν μπορώ να καταλάβω...


Ξεκίνησα που λέτε να πλέκω μία κουβέρτα. Δεν σας έχω φωτό ακόμα να μεγαλώσει λιγάκι πρώτα. Έραψα και διάφορα μικροπραγματάκια. Εν τω μεταξύ λέει ο Κώστας εδώ και καιρόοοοοοοο να μου κάνει ένα δώρο για τα γεννητούρια. Και καταλήγω σε μία ραπτομηχανή που από καιρό μόλις τη βλέπω σε βιτρίνα η καρδιά μου χτυπάει. Αναφέρομαι στην αγαπημένη Singer Smart II. Πάει όμως αυτό το όνειρο...άτιμα capital control... βγάζει το lidl πριν λίγες μέρες ραπτομηχανή. Ε λέμε αυτή θα την πάρουμε και όσο αντέξει. Πάμε εκεί πουθενά ραπτομηχανή. Δεν την είχαν φέρεο καν. Δεν είναι γραφτό μου φαίνεται η καινούρια ραπτομηχανή. Τέλος πάντων πάλι.


Σχεδιάζω διάγορα στο μυαλό μου και τα οργανώνω σε λίστες που πάνε και έρχονται στο tablet και δεν κρατιέμαι να αρχίσω να τα πραγματοποιώ. Έχω ετοιμασει 2-3 αναρτήσεις σε ότι αφορά την πορεία μας από την τελευραία μου ανάρτηση. Ελπίζω να μην αργήσω πάλι να τις ανεβάσω. 
Σας χαιρετώ προς το παρόν.