Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Ένα γλυκό αντίο...

Πολύ μελό ο τίτλος, δε βρίσκεται!!
Κάθομαι που λέτε απέναντι από το δέντρο μας και το κοιτάω και σκέφτομαι πόσα έγιναν μέσα σε αυτή τη χρονιά. Πόσα από αυτά έγιναν με τη θέλησή μας και άλλα που μας τα επέβαλλαν. Και κάπου εκεί σταμάτησα αυτή την εσωτερική ανασκόπηση καθώς μου ήρθε να φάω κάτι γλυκό. Άλλο που δεν ήθελα δηλαδή, τέλος πάντων.


Όταν αναφέρομαι σε γλυκό εννοώ σοκολάτα. Γιατί καλό το κανταίφι με το σιροπάκι του αλλά αν δεν γεμίσεις το στόμα σου και την κοιλιά σου με λιπαρά -καλά ή κακά- δεν έχει σημασία, δεν νιώθεις ότι έφαγες γλυκό κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Μέσα από έναν αχταρμά που έκανα στο μυαλό μου σας παρουσιάζω την πιο τέλεια συνταγή για ρόφημα σοκολάτας. Ταιριάζει και με το κρύο που κάνει δεν νομίζετε. Τώρα που σας γράφω πάντως, έξω χιονίζει...

Θα χρειαστείτε:
50 γρ κουβερτούρα
100 γρ γάλα
50 γρ κρέμα γάλακτος
λίγη κανέλα

Ζεσταίνουμε το γάλα με την κρέμα γάλακτος. Το ρίχνουμε πάνω από την κουβερτούρα και ανακατεύουμε μέχρι να γίνει ένα λείο ρευστό μείγμα. Προσθέτουμε και την κανέλα. Σςςς...αυτό θα είναι το μυστικό μας. Θα δώσει τέλεια γεύση και άρωμα, κανείς δεν θα το καταλάβει αρκεί να μην ρίξετε όλο το βαζάκι. Σερβίρουμε σε κούπες. Αν έχετε και χριστουγεννιάτικες ακόμα καλύτερα. Εγώ είχα κάποια ατυχή περιστατικά (ααααχχ) και βολεύτηκα με αυτή που φαίνεται και λίγο vintage. Δεν πειράζει τη δουλειά της την κάνει.



Τώρα αρκεί να βάλετε μία ταινία και να καθήσετε αγκαλιά με τη σοκολάτα και τις κουβέρτες σας στον καναπέ.

Είναι ο πιο γλυκός τρόπος να πούμε αντίο στη χρονιά που φεύγει διώχνοντας παράλληλα με τη γλύκα της σοκολάτας οποιαδήποτε πίκρα είχε το 2015, με τη ελπίδα ότι η χρονιά που έρχεται θα μας γεμίσει γλυκές στιγμές σαν...σοκολάτα!!

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

DIY Χριστουγεννιάτικη γιρλάντα

                                 

Φέτος πρώτη χρονιά έφτιαξα κάτι σχετικό με τα Χριστούγεννα. Όχι ότι με έπιασε το πνεύμα των Χριστουγέννων, όχι. Πέρα από το δέντρο και τα μελομακάρονα άντε και καμιά θεματική ταινία δεν συμμερίζομαι όλον αυτόν τον ενθουσιασμό. Φέτος όμως και μετά από πολύυυυυυ pinterest μπήκα και εγώ σε mood. Και αφού έφαγα τον κόσμο να βρω τσόχα έτσι όπως την ήθελα με υπερηφάνια σας παρουσιάζω τη γιρλάντα μου.


Η κατασκευή της είναι πολύ εύκολη. Μερικά κομμάτια τσόχας και λίγες κλωστές κεντήματος και το αποτέλεσμα με αποζημίωσε μία ώρα μετά. Αφού σχεδίασα πάνω στην τσόχα τα δεντράκια τα έκοψα γύρω γύρω. Έκοψα και τις καρδούλες και τους κορμούς. Η αρχική ιδέα ήταν να φτιάξω μόνο τα δεντράκια με τις καρδούλες. Αλλά έτσι όπως κοίταζα εεε στο πάτωμα τα κομμάτια που εεε πετούσα κάτι μου έμοιασε με δέντρο. Αυτό το μεγάλο τρίγωνο εννοώ. Το σουλούπωσα λίγο και αφού το δούλεψα λίγο στο μυαλό μου πήρε αυτή τη μορφή. Και έτσι και έκανα και πέντε μικρότερα για τα διάκενα. Για κορδέλα θα προτιμούσα κόκκινη αλλά η κίτρινη ήταν η μόνη που είχα. 

Ήθελα να κρεμάσω και τσόχινα στρόγγυλα στολίδια με κεντημένο το "Merry X-mas" και αν και πολλοί με θεωρούν master στο κέντημα δεν κατάφερα να βγάλω ένα αποτέλεσμα που να μου αρέσει...οπότε και το άφησα...

Πολύ θα ήθελα να ανεβάσω το pattern για το όλο concept αλλά...δεν ξέρω πως. Όποιος μπορεί αν βοηθήσει.

Τέλος πάντων, παιδεύτηκα πολύ που θα την κρεμάσω και κατέληξε μετά από κάποιες αποτυχημένες θέσεις πάνω από την πόρτα του μπάνιου.

Σας έχω άλλη μία κατασκευή, πολύ πιο εύκολη.
Προς το παρόν σας χαιρετώ.

P.S.: Μην με παρεξηγήσετε για τις φωτογραφίες, βρήκα ένα πρόγραμμα που έχει διάφορα τέτοια τρελούτσικα και είπα να πειραματιστώ. 



Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015

DIY μπομπονιέρες

Όλο θέλω να γράψω και όλο το αναβάλω...τέλος πάντων. Με τη νέα χρονιά ελπίζω να το βάλω και αυτό σε ένα πρόγραμμα. 

Προς το παρόν προετοιμαζόμαστε για τη βάπτιση του μικρούλη που θα γίνει δύο μέρες μετά τα Χριστούγεννα. Μες στο καταχείμωνο, αλλά είναι ωραίο να παίρνει κανείς το όνομά του την ημέρα εορτής του. Και ενώ με τον άντρα μου είχαμε συμφωνήσει τι θα κάνουμε κατά έναν περίεργο τρόπο κατάφερα μόνο τις προσκλήσεις να φτιάξω. Πάνε οι στολισμοί και όλα αυτά τα τρελούτσικα. Δεν πειράζει όλα για κάποιο λόγο γίνονται. 

               

Σας έλεγα λοιπόν για τις προσκλήσεις που για την ακρίβεια είναι πρόσκληση και μπομπονιέρα μαζί. Ήθελα κάτι παιδικό μεν αλλά διαχρονικό. Και αυτά τα ποδηλατάκια ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Τα παρήγγειλα από το ίντερνετ και το κόστος του ήταν κάτι λιγότερο από 15 ευρώ. Να τονίσω πως είναι ξύλινα. Μαζί με διάφορες κορδέλες από το jumbo, άπρη γάζα και τρία κουφέτα έκαστη, το συνολικό κόστος δεν ξεπέρασε τα 20 ευρώ, για 30 μπομπονιέρες. Την πρόσκληση -άλλη πονεμένη ιστορία- την έγραψα μόνη μου. Δεμένη με μία από τις κορδέλες ήρθε και έδεσε. Το αποτέλεσμα μου άρεσε πολύ. Σκέφτομαι να κολλήσω μαγνητάκι από πίσω και να την έχω στο ψυγείο.

Κατά τα άλλα οι μέρες μας από την τελευταία φορά που σας έγραψα κυλάνε ήσυχα. Αν εξαιρέσω μία ουρολοίμωξη που ταλαιπώρησε τη μικρή, βέβαια.

Για τη βάπτιση τα έχουμε όλα έτοιμα, εεε εκτός από τα φαγητά φυσικά. Να περάσει και αυτό να χαλαρώσουμε. 

Πλησιάζουν και τα Χριστούγεννα και εγώ ακόμα να στολίσω. Γενικά δεν με πολυπιάνει αυτό το πνεύμα και νομίζω ότι το έχω μεταλαμπαδεύσει και στη μικρή μου που δεν ενθουσιάζεται με τίποτα από αυτά. Σκέφτομαι να φτιάξω μελομακάρονα σήμερα και από αύριο τους στολισμούς. 

Ελπίζω τουλάχιστον να μην είναι άσπρα τα Χριστούγεννα γενικά ο χειμώνας γιατί κάτι με πιάνει....παλαιό κατάλοιπο.

Θα επανέλθω με τις χριστουγεννιάτικες κατασκευές μας. Μέχρι τότε σας χαιρετώ.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Δημόσιος θηλασμός, γιατί;

Τις τελευταίες μέρες το mail μου κατακλύστηκε από διάφορα μηνύματα από διάφορες ομάδες για τον πανελλήνιο ταυτόχρονο δημόσιο θηλασμό. Μερικά μπορώ να πω απέπνεαν ένα κλίμα φανατισμού υπέρ του θηλασμού κατατάσσοντας τις μανούλες που δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να θηλάσουν στις πλέον άχρηστες μανάδες.

Σε αυτό το σημείο να επισημάνω. Θήλασα το πρώτο μου παιδί αποκλειστικά σχεδόν μέχρι 5 μηνών. Τώρα θηλάζω το δεύτερο επίσης αποκλειστικά εδώ και 5μιση μήνες και χαίρομαι που μπορώ και το κάνω περισσότερο από την πρώτη φορά. Σε όλα όμως υπάρχει ένα ΑΛΛΑ.

Για ποιον λόγο να θηλάσω δημόσια;

Μου έτυχε πολλές φορές να θηλάσω εκτός σπιτιού. Φυσικά φρόντιζα να μην χρειαστεί, αλλά μερικές φορές χρειάστηκε.
Τότε όμως για κανένα λόγο δεν έβγαλα το στήθος μου δημόσια. Έτυχε να είμαι σε καφετέρια. Ευγενικά ζήτησα μία καρέκλα και πήγα σε μία γωνία με πλάτη σε όλο τον κόσμο και θήλασα. 
Το καλοκαίρι, μιας και είμαι πρόεδρος του χωριού μου πήγα σε αρκετές εκδηλώσεις και γλέντια. Και έπρεπε κάποια στιγμή να θηλάσω. Ούτε τότε έβγαλα το στήθος δημόσια. Μία-δύο φορές πήγα στο αυτοκίνητο, μία φορά ζήτησα να πάω σε ένα σπίτι (όχι κάποιου συγγενή ή γνωστού). Ακόμα και το Δεκαπενταύγουστο στην εκκλησία, απομακρύνθηκα από την εκκλησία ώστε να μην φαίνομαι. Μία όμως από τις φορές πέρασε κάποιος εκεί που θήλαζα. Και τότε πήρα ένα πανάκι και καλύφθηκα ενώ το μωρό συνέχιζε να θηλάζει κανονικά.

Αν δεν υπάρχει λόγος, δεν βρίσκω το λόγο να θηλάσω δημόσια. Στην τελική αυτή είναι μία στιγμή ανάμεσα σε εμένα και το μωρό μου. Για ποιον λόγο λοιπόν να γίνεται θέαμα, με την καλή έννοια, σε γνωστούς και πολλές φορές αγνώστους;

Για ποιο λόγο επίσης τόσος φανατισμός με το θηλασμό; Σχεδόν όλες οι μανάδες και οι γιαγιάδες μας θήλασαν χωρίς όμως να βγαίνουν και να βροντοφωνάζουν "ΕΓΩ ΘΗΛΑΖΩ". Για ποιο λόγο είμαι εγώ καλύτερη μάνα από μία που δεν θηλάζει; Υπάρχει κάποιο μέτρο;

Η μαμά μου με θήλασε για 6 μήνες την αδερφή μου όμως για 40 μέρες, οπότε εμένα με αγαπάει περισσότερο;

Είναι κρίμα να καταττάσουμε τις μανούλες σε κατηγορίες ανάλογα με το πως γέννησαν, πόσο θήλασαν, πόσες φορές δίνουν γλυκό στα παιδιά τους και όλα αυτά που πολλές φορές αποτελούν αιτία κόντρας για "διαβασμένες" μαμάδες. 

Για πολλές μαμάδες ο θηλασμός δεν είναι εύκολος. Ούτε για εμένα ήταν, ούτε για εσένα ούτε για εκείνη. Παρ'όλες τις δυσκολίες εγώ, εσύ, εκείνη αποφασίσαμε να θηλάσουμε. Κάποιες άλλες όχι. Για να πετύχει η όλη προσπάθεια πρώτα απ'όλα πρέπει να είναι καλά η μανούλα. Αν δεν αισθάνεται καλά, δεν θα μπορεί να ανταπεξέλθει οπότε μοιραία θα καταλήξει στο να μη θηλάσει.

Αυτά είχε να σας πει μία θηλάζουσα μανούλα.

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Η πιο εύκολη πίτσα

Τι κάνεις όταν έχεις διάφορα περρισεύματα στο ψυγείο σου και είναι από τις λίγες φορές που δεν έχεις προγραμματίσει τι θα μαγειρέψεις; Βάζεις το μυαλό να δουλέψει σε άλλες συχνότητες και κατεβάζεις ιδέα. Πέρνεις λοιπόν τα διάφορα τα αραδιάζεις στον πάγκο και λες: τώρα τι κάνουμε....


Πίτσα κάνουμε. Και μάλιστα πολύ εύκολη. Χωρίς ζύμες και τα τοιαύτα γιατί σε έχει πιάσει αυτή η απαίσια φθινοπωρινή μελαγχολία. Και θα το ξαναπώ. Τι σας αρέσει εσάς εκεί εξώ στο φθινόπωρο, η φύση που ρημάζει ή ο καιρός που χαλάει; Κλείνει η παρένθεση.

Πάμε να δούμε τα υλικά.
-ψωμί για τοστ
-διάφορα τυριά
-διάφορα αλλαντικά
-λίγες κουταλιές σάλτσα ντομάτας
-λίγο λάδι

Ραντίζω με λίγο λάδι τις φέτες από το ψωμί για τοστ και τις βάζω στο ταψί με τη λαδωμένη πλευρά προς τα κάτω. Απλώνω σε κάθε φέτα από μία κουταλιά σάλτσα. Από πάνω σκορπάω λίγα από τα τυριά. Στη συνέχεια κόβω τα αλλαντικά σε φέτες και τα αραδιάζω πάνω από τα τυριά. Τέλος ρίχνω μπόλικα τυριά από πάνω και το βάζω στο φούρνο. Δεν θέλει πολύ ώρα ίσα ίσα να λιώσουν τα τυριά.

Τι λέτε δεν είναι η πιο εύκολη πίτσα;
Καλή επιτυχία!

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Birth stories

Για την πρώτη μου γέννα θα σας γράψω άλλη στιγμή. Ας μιλήσουμε τώρα για τη Νο.2. Και την πρώτη φορά και τώρα κατέγραψα όλη την εμπειρία με σκοπό να τα δώσω στα παιδιά μου όταν είναι αρκετά μεγάλα για να καταλάβουν πως ήρθσν στον κόσμο (αλλά να μην τα ξεχάσω κι εγώ χιχι)...συναισθηματική μανούλα!!

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Μένω σε ένα χωριό στα ορεινά, πολύ ορεινά όμως της Καρδίτσας. Γέννησα στο Πανεπιστημιακό της Λάρισας. 

Κατσικώθηκα στη Λάρισα κοντά 15 μέρες πριν γεννήσω από τις... εξυπνάδες του Κώστα. Τρίτη 5 Μαίου πάμε στο ραντεβού. Να πω πως ΠΗΤ είχα 26 Μαίου. Η κοιλιά μου όμως κόντευε να ακουμπήσει το πάτωμα και γενικά το μωρό είχε μία τάση προς τα κάτω. Με βλέπει που λέτε ο γιατρός, με εξετάζει, σκληρός ακόμα ο τράχηλος. Την επόμενη εβδόμαδα λέμε θα δούμε. Φεύγουμε ξανά για το χωριό. 
Την Τετάρτη το πρωί έχω τη φαεινή ιδέα να κάνω απόψυξη το ψυγείο. Θες η κούραση θες που είχα δυο ώρες σκυμμένη άρχισαν κάτι πονάκια, που γενικά τα είχα από τον 8ο. Καθόταν ο Κώστας και μετρούσε τους πόνους δεν ξέρω μέχρι τι ώρα γιατί με πήρε ο ύπνος (παρακάτω θα καταλάβεις την αναισθησία μου στον πόνο). Ξυπνάμε το πρωί, σήκω μου λέει να σε πάω στη Λάρισα. Μα δεν έχω τίποτα του λέω. Τέλος πάντων μετά από δίωρη εχμ...συζήτηση φεύγουμε. Και κάθομαι στη Λάρισα μέχρι τις 20 του μηνός που μπήκα στο νοσοκομείο. Όσες φορές με είδε ο γιατρός ο τράχηλος ήταν μαλακός μεν χωρίς συμπτώματα διαστολής δε. Και φτάνουμε την Τρίτη πριν τις 21 και επιτέλους κάτι φαίνεται. 

Είχα μπει στην 39 εβδομάδα, με ένα μωρό ακριβώς έτοιμο να βγει και με ένα πόδι πρησμένο από τα χιλιόμετρα που διένυα καθημερινά, γιατί δεν πρήστηκε και το άλλο, δεν το κατάλαβα. Και ενώ ήμουν περιχαρής που νόμιζα πως θα γεννήσω την επομένη μου λέει ο γιατρός, θες να γεννήσεις στις 21 που γιορτάζει και ο Κώστας; Τι λες Αντώνη του λέω κι άλλη μέρα αναμονή; Αντε μου λέει τί είναι μια μέρα. Τέλος πάντων μπάινω στο νοσοκομείο στις 20 το βράδυ και μετά από όλα τα διαδικαστικά που σε όλες τις άλλες προκαλλούν δυσφορία εγώ ούτε που τα χαμπάριαζα πάω στο δωμάτιο και ρίχνω κάτι ύπνους μέχρι τις 7 το πρωί που με ξύπνησε η νοσοκόμα. 

Παίρνω τον Κώστα να δω που βρίσκεται, καταλαβαίνω ότι δεν θα τον δω πριν μπω στην αίθουσα και ξεχνάω να του πω κςι χρόνια πολλά. Σημειωτέον είχα να τον δω από εκείιιιινη την Πέμπτη. Κατά τις 8 μου σπάνε τα νερά αλλά πουθενά πόνοι. Η διαστολή να έχει κολλήσει στο 3. Λέω στη μαία μου να βγω λίγο να δω τον Κώστα, βγήκα και του είπα να μην αγχωθεί δεν πρόκειται να γεννήσω γρήγορα. Η πρώτη γέννα διήρκησε μόνο 3 ώρες. Τέλος πάντων ξαναμπαίνω μέσα. Με καλωδιώνουν και αρχίζω να μετράω πόνους. Να έρχονται οι πόνοι και εγώ να λέω σιγά τον πόνο. Να περνάει ο γιατρός και εγώ να είμαι μες στα γέλια. Είχα πιάσει συζήτηση με τις νοσοκόμες για κάτι καλλυντικά και κρέμες και για διάφορα άλλα χαζά που δεν έδινα σημασία στον πόνο. 

Σε κάποια φάση βλέπω τη μαία να κοιτάει τον καρδιοτοκογράφο και να γουρλώνει τα μάτια. Τι έγινε της λέω. Καλά μου λέει δεν πονάς; ε εντάξει λιγάκι αλλά δεν είναι τίποτα. Τι δεν είναι τίποτα εδώ ο πόνος έφτασε στο 90. Γεννάς μου λέει. Η ώρα είχε φτάσει 2 και τέταρτο. Όλη αυτή την ώρα ήμουν ή ξαπλα ή καθησμένη. Δεν με άφηναν να περπστήσω γιατί το μωρό ήταν λίγο τυλιγμένο στο λαιμό με τον λώρο και φοβόταν μην τυλιχθεί κι άλλο. Χάρά εγώ όταν έφτασε η ώρα. Αφού κατά τη μία λέω στο γιατρό φέρε να υπογράψω να μου κάνεις καισαρική βαρέθηκα να περιμένω με πόνεσε η μέση από την ξάπλα. Και τελικά δεν μου έκανε καισαρική, ούτε μία ενεσούλα όταν άρχισα να πονάω περισσότετο, ένα τέταρτο πριν βγει το μωρό δηλαδή. Τελος πάντων κατά τις δύο και μισή αρχίζω τις εξωθήσεις και τρεις παρα είκοσι το μωρό ήρθε στα χέρια μου. Μόλις βγήκε το έβαλε πάνω μου ο γιατρος και αφού το είδα τότε του λέω πάρτο πάρτο βάλτο να κλάψει. Νόμιζα κάτι έπαθε, μόλις το σήκωσε βέβαια έκλαψε. Τέλος πάντων μετά από τα ράμματα και τα τοιαύτα με πήγαν για ανάνηψη, έριξα και εκεί έναν ύπνο. Πολύ αναισθησία τώρα που το σκέφτομαι. Έρχεται ο γιατρός με φιλάει μπράβο μου λέει τα πήγες τέλεια. Τι τέλεια του λέω εγώ έχω τόσες ώρες εδώ μέσα. Βρε μου λέει ήσουν πολύ ψύχραιμη ούτε ένα αχ δεν έκανες, γιατί αν φώναζα του λέω θα έβγαινε πιο νωρίς το μωρό.

Χωρίς να θέλω να φανώ θαραλλέα ή ποιος ξέρει τι έκανσ εγώ, δεν έκανα όντως ούτε αχ ούτε φώναζα ούτε τσίριζα ούτε τίποτα από τα συνηθισμένα. Έτσι ήταν και την πρώτη φορά.

Αυτή ήταν η δική μου ιστορία από τη γέννα. Θα σας γράψω κάποια στιγμή και για την πρώτη.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Νυχτερίδες κι αράχνες...

...γλυκιά μου...
Αχ πάει το blogακι μου...μία που το έφτιαξα και μία που το παράτησα...
Πώς να μην το παρατήσω που μόλις έβρισκα 10 λεπτά ελεύθερα έλεγα να κλείσω λίγο τα μάτια μου... Τέλος πάντων. 

Έχουμε βρει τους ρυθμούς μας πλέον σαν τετραμελής οικογένεια αν και σε λίγο καιρό θα τους ξαναχάσουμε...θα σας τα πω άλλη στιγμή αυτά.
Σιγά σιγά επιστρέφω και εγώ στα παλιά μου, στο πλέξιμο, το ράψιμο γενικά στις κατασκευές, που δεν έχω παράπονο αν και η κούραση πολλές φορές με νικάει. Πώς άντεχε η μαμά του άντρα μου με 7 παιδιά δεν μπορώ να καταλάβω...


Ξεκίνησα που λέτε να πλέκω μία κουβέρτα. Δεν σας έχω φωτό ακόμα να μεγαλώσει λιγάκι πρώτα. Έραψα και διάφορα μικροπραγματάκια. Εν τω μεταξύ λέει ο Κώστας εδώ και καιρόοοοοοοο να μου κάνει ένα δώρο για τα γεννητούρια. Και καταλήγω σε μία ραπτομηχανή που από καιρό μόλις τη βλέπω σε βιτρίνα η καρδιά μου χτυπάει. Αναφέρομαι στην αγαπημένη Singer Smart II. Πάει όμως αυτό το όνειρο...άτιμα capital control... βγάζει το lidl πριν λίγες μέρες ραπτομηχανή. Ε λέμε αυτή θα την πάρουμε και όσο αντέξει. Πάμε εκεί πουθενά ραπτομηχανή. Δεν την είχαν φέρεο καν. Δεν είναι γραφτό μου φαίνεται η καινούρια ραπτομηχανή. Τέλος πάντων πάλι.


Σχεδιάζω διάγορα στο μυαλό μου και τα οργανώνω σε λίστες που πάνε και έρχονται στο tablet και δεν κρατιέμαι να αρχίσω να τα πραγματοποιώ. Έχω ετοιμασει 2-3 αναρτήσεις σε ότι αφορά την πορεία μας από την τελευραία μου ανάρτηση. Ελπίζω να μην αργήσω πάλι να τις ανεβάσω. 
Σας χαιρετώ προς το παρόν.

Τρίτη 4 Αυγούστου 2015

Τζιν φορεματάκι

Τώρα με έπιασε η προκοπή...πέρασε ένας χειμώνας και τη ραπτομηχανή ζήτημα είναι αν την άνοιξα μία φορά...και τότε για κανένα μπάλωμα...και τώρα μέχρι και φορεματάκι κατόρθωσα.

Πριν καιρό κοιτούσα σε γνωστή αλυσίδα παιδικών ρούχων φορεματάκια για τη μικρή. Ήθελα ένα καλό και ένα καθημερινό. Τα βρήκα και τα δύο. Μόνο που ξέφευγε πολύ του προυπολογισμού το κόστος, συν ότι για το ένα η τιμή σε σχέση με το προιόν ήταν δυσανάλογη. Ε λοιπόν το πήρα απόφαση και πήγα στο μαγαζί με τα υφάσματα που ψωνίζω και πήρα ένα δροσερό λεπτό τζιν ύφασμα, ίδιο με το φόρεμα που είδα, αλλά σε εξευτελιστική τιμή. Νομίζω πήρα δύο μέτρα, φυσικά δεν το χρησιμοποίησα όλο, αλλά άστο να βρίσκεται μωρέ. 


Για να ράψω το φόρεμα δεν ακολούθησα συγκεκριμένο πατρόν, απλά το έφτιαξα όπως το είχα δει. Με λαστιχάκι δημιούργησα τη σφηκοφωλιά στο πάνω μέρος. Έκοψα και 4 λωρίδες και τις έραψα για τιραντούλες. Αν και ήθελα την κλωστή για το γαζί και τις λωρίδες για το ύφασμα να είναι κόκκινα δεν με άφησε ο άλλος μου εαυτός που δεν ήξερε αν θα του αρέσει το αποτέλεσμα.

Ορίστε λοιπόν, με λιγότερο από 10 ευρώ, έχουμε καινούριο φορεματάκι, και χειροποίητο κιόλας. Τώρα που το σκέφτομαι από το ύφασμα που έμεινε μπορώ να φτιάξω κανά δυο λουλουδάκια και να τα ράψω, να μην είναι τόσο απλό.

Ελπίζω να μην αργήσω να ξαναφτιάξω κάτι. Έχω ετοιμάσει μπόλικες αναρτήσεις να ανεβάσω αλλά δεν βρίσκω χρόνο για τις φωτογραφίες.

Σήμερα όμως έχουμε επέτειο με τον άντρα μου. Εμείς σαν τα καβούρια δεν γιορτάζουμε την επέτειο γάμου, μιας και είναι μία μέρα που δεν θέλω να θυμάμαι (θα σας τα πω εν καιρώ). Γιόρτάζουμε την μέρα που ξεκινήσαμε να είμαστε μαζί. Από εκείνη τη μέρα έχουν περάσει 8 χρόνια. Ήταν όλα γεμάτα. Γεμάτα από αγάπη σίγουρα, αλλά και λίγη γκρίνια. Με σιγουριά πάντως μπορώ να πω πως ο έρωτας δεν περνάει στα 2 χρόνια. Αφού ακόμα και τώρα όταν βλέπω τον άντρα μου να έρχεται σπίτι η καρδιά μου κάνει σαν τσόκαρο στην άσφαλτο, καλό ε?!?!Ε εντάξει όχι πάντα, άνθρωποι είμαστε. Χρόνια μας πολλά λοιπόν.
(Μην περιμένετε τίποτα γιορτινό, δεν είμαστε από αυτά τα ζευγάρια που περιμένουν μία αφορμή για να γιορτάσουν)

Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

Να σας κεράσω;

Αχ ούτε ένα γλυκό για το καλοσώρισμα; Είμαι απαράδεχτη. Να λοιπόν σε τι ξεσπάω τις ορμόνες της λοχείας. Τέτοια ζήλεια ούτε στην εγκυμοσύνη. 

           
Δεν είχα τα απατούμενα για παγωτό οπότε δούλεψε η φαντασία.

Πάρτε 2 μπανάνες, κόψτε τις σε ροδέλες, αραδιάστε τις σε ένα δίσκο και βάλτε τον στην κατάψυξη έως ότου παγώσουν. Στη συνέχεια βάλτε τις ροδέλες στο μπλέντερ μαζί με 1-2 κουταλιές μέλι και χτυπήστε μέχρι να γίνουν κρέμα. Χτυπήστε 300γρ κρέμα γάλακτος σε παχύρευστη μορφή (όχι σαντιγύ) ρίξτε και λίγη τρούφα και ανακατέψτε με την κρέμα μπανάνας. Βάλτε το μείγμα σε ένα μπολ και μετά στην κατάψυξη όπου 3 φορές ανά μισάωρο θα ανακατεύετε για να γίνει αφράτο.

Κατά το σερβίρισμα οι επιλογές είναι άπειρες, σιρόπι, ξηροί καρποί, τριμμένη σοκολάτα, κομμάτια μπανάνας αλλά μπορείτε και σκέτο.

Ωραία νομίζω ξεκινάω το blog, γλυκά-γλυκά!!

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

Πρώτη φορά για δεύτερη φορά

Περίεργος τίτλος ε; Να εξηγηθώ λοιπόν. Πρώτη φορά για την πρώτη μου ανάρτηση σε αυτό το ιστολόγιο, δεύτερη φορά όμως καθώς αυτό είναι το δεύτερο blog μου. Το προηγούμενο θα παραμείνει σαν αρχείο και θα σκεφτώ ποια θα είναι η "τύχη" του. Ήθελα μια αλλαγή στην ιντερνετική μου ζωή μετά την αλλαγή στη real life, και εννοώ τη γέννηση του δεύτερου παιδιού μου πριν λίγες μέρες.

Να γνωριστούμε και από εδώ;
Λοιπόν είμαι η Νίκη, μαμά μιας τρίχρονης μικρούλας και ενός 22 ημερών (σήμερα) μπεμπάκου. Μαζί με τον Κώστα ολοκληρώνετε το κουαρτέτο.

Σε αυτό το blog όπως γράφω και δίπλα θα βρείτε ότι με γεμίζει χαρά, από ένα μπουμπουκάκι που συναντώ τυχαία μέχρι...μέχρι...εεε δεν ξέρω τι, αλλά θα μου έχει φτιάξει τη μέρα για να το έχω βάλει εδώ μέσα.

Σας καλώ λοιπόν να με ακολουθήσετε σε αυτό το ταξίδι.
Θα προσπαθήσω, βασικά θέλω να προσπαθήσω να είμαι συνεπής ως προς τη συχνότητα. Η θεματολογία θα είναι είναι ποικίλη. Επίσης θα χαρώ πολύ να έχω και δικά σας guest post, να γνωριστούμε και να μας γνωρίσουν καλύτερα.

Α. Και κάτι τελευταίο. Δεν το είχα σαν αρχή στον πρώτο μου blog, θα το έχω τώρα όμως. Ότι θα δημοσιεύεται εδώ, εκτός και αν αναγράφεται διαφορετικά, ανήκει σε εμένα και μόνο. Φυσικά με την έγγραφη σύμφωνη γνώμη μου θα μπορείτε να το χρησιμοποιείται.

Αυτά προς το παρόν. Ελπίζω να μην αργήσω για την επόμενη ανάρτηση.

N1ki.