Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Τι σε κόφτει?

Σήμερα θα σου τα πω αλλιώς. Θυμώνω για κάποια λόγια που άκουσα. Όχι, δεν θυμώνω ούτε με αυτόν που μου τα είπε, ούτε με το περιεχόμενο, όχι. Θυμώνω με τον εαυτό μου που πρώτη φορά στα 9 (παρά κάτι) χρόνια που είμαστε μαζί με τον άντρα μου και στα 4 που είμαι μάνα, άφησα κάποιον να με επηρεάσει έστω και για λίγα λεπτά. Αυτά όμως ήταν αρκετά για να με νευριάσουν. 


 Πίστεψέ με είμαι από τα άτομα που ΔΕΝ με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι για εμένα. Δεν με ενδιαφέρει η άποψη των άλλων. Και όχι μόνο των ξένων αλλά και των κοντινών μου ανθρώπων. Και ξέρεις γιατί? Απλά η ζωή είναι δική μου. Έχω να σου πω πολλάααα παραδείγματα. Αλλά θα σου πω το εξής ένα που άφησε τη θεία μου με το στόμα ανοιχτό. Ή μάλλον δύο.


Μυτιλήνη 2012, Σεπτέμβριος. Πέντε μήνες αφού γέννησα πάμε με τη θεία μου τη θάλασσα. Η κοιλίτσα που μου είχε απομείνει μαζί με τις ραγάδες, πολλές όμως και κατακόκκινες, έκαναν αισθητή την παρουσία τους. Αλλά εγώ για ολόσωμο μαγιό ούτε λόγος. Πάμε λοιπόν θάλασσα και από την ώρα που έβγαλα την κορμάρα (χα!) έξω, μία κυρία 50-55 Μαίων με κοιτάει επίμονα και μπορώ να πω με οίκτο, λύπηση, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Λίγο πριν φύγουμε και αφού δεν σταμάτησε να με κοιτάει την πλησιάζω και τη ρωτάω: "Θέλετε κάτι?" "Όχι", μου απαντάει. "Α! Είπα και εγώ για να κοιτάει έτσι την κοιλιά μου κάπου θα την ξέρει η γυναίκα." Και την παρατάω σύξυλη και φεύγω!
Και πιο πριν μία κοπελίτσα, μάλλον κοριτσάκι (13 χρονών) κοιτούσε πάλι την κοιλιά μου και γυρνάω και της λέω: "Κοίτα την και χώνεψέ την, όταν θα γεννήσεις έτσι θα γίνει και η δική σου". Που πραγματικά εύχομαι να μην γίνει έτσι η κοιλιά της, αλλά πάρε για να μάθεις, που λένε. Κατάλαβες λοιπόν ότι δεν με νοιάζει η γνώμη των άλλων!


Πριν λίγες μέρες όμως κάποιος κατάφερε να μου σπάσει τα νεύρα. Άγνωστος σε εμένα, σε συζήτηση σε μία παρέα γνωστών μου, μαθαίνει πως είμαι 25 χρονών (ει, όχι κλεισμένα) με δύο παιδιά και παντρεμένη με έναν σύζυγο με μια κάποια διαφορά ηλικίας. Και ενώ μέχρι πριν δεν μου είχε απευθύνει το λόγο, γυρνάει και μου λέει: "Εσύ κοπελίτσα μου τι θα κάνεις? Τόσο μικρή έκανες τα παιδιά επειδή δεν ήξερες τις βασικές προφυλάξεις, όταν δεν θα μπορεί ο άντρας σου σε λίγα χρόνια να @@@@@@@ φανταζόμαστε όλοι τι θα κάνεις. Θα τον κερατώσεις και τότε θα θυμηθείς ότι δεν έζησες τη ζωή σου και θα παρατήσεις την οικογένειά σου!" Το μόνο που έκανα ήταν ότι σηκώθηκα πήγα μπροστά του, του είπα άι @@@@@@@ (ότι είπε και αυτός πιο πριν) και έφυγα. Και λίγο με νοιάζει αν με βρίζει ακόμα. 


Και για να το διακωμωδήσω λίγο έχω έτοιμο σενάριο! 
Εγώ σε 10 χρόνια παρατάω την οικογένεια για έναν συνομήλικό μου καλό παιδί που στην πορεία μας βγαίνει ναρκομανής, τα παιδιά τα παίρνει η Πρόνοια γιατί ο σύζυγος (πρώην, Παναγία μου τι γράφω...) κατάντησε αλκοολικός με το κακό που του έκανα και βρίσκομαι σε ένα δασάκι με μία σύριγγα στο χέρι μου. Πολύ φαντασία όμως!! Μήπως να το κάνω σενάριο βρε παιδιά?!?!

Και το λέω σε εσένα που στραβομουτσουνιάζεις τώρα. Τι σε κόφτει τι κάνω ή τι θα κάνω. Αν βρήκα τον άνθρωπό μου στα 16? Και δεν έχω υποχρέωση να απαντήσω σε κανέναν για το πως ξέρω ότι είναι ο άνθρωπός μου! Τι σε κόφτει που έκανα παιδιά τόσο νέα? Μήπως αν τα έκανα στα 40 πάλι δεν θα έλεγες. Τότε όμως θα ήμουν μεγάλη. 

Τελικά ότι και να κάνεις ο κόσμος πάντα θα πει. Το θέμα είναι αν θα αφήσεις τα λόγια των πολλών να επηρεάσουν εσένα τον έναν...

Συνεχίζεται...

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι δικές μου. Λίγο άσχετες βέβαια με το θέμα αλλά δεν ήθελα ένα ξερό κείμενο. Οπότε αν δεν σας αρέσουν αυτά που γράφω τουλάχιστον χαζέψτε τις φωτογραφίες!